HERSTEL EN KUNST

 20 maart 2024 

Als verleden, heden en toekomst samenkomen en mijn kunst onderdeel mag zijn van het herstelproces van een ziekte.

 Mijn moeder is 73 en werkt nog steeds als huishoudelijke hulp. En ze werkt al meer dan 40 jaar bij hetzelfde gezin met vier kinderen, in de straat waar ik opgegroeid ben. Kinderen van mijn leeftijd dus ik kwam daar vroeger altijd over de vloer. Maar we worden allemaal groot. We vliegen allemaal het nest uit. Toch blijf ik altijd via mijn moeder op de hoogte van hoe het met iedereen gaat. 

Een zijpaadje: Als ik de tuft techniek ontdek ben ik anderhalf jaar lang alleen maar aan het maken. Mijn stijl is vrij grafisch en niet zozeer ‘levensecht’. Maar ik wil het één keer proberen en ik ontwerp een oog. Honderden uren zitten er in dit werk. Ik weet niet of ik ooit nog zo’n werk ga maken. Ik ben bang dat het me niet nog eens lukt.

Bijna een jaar geleden vertelt mijn moeder dat er bij één van de kinderen, dochter F., een melanoom in haar oog is gevonden. F. is nog geen veertig jaar oud en dat is zeer zeldzaam op die leeftijd. Godzijdank kan het behandeld worden.

Via mijn moeder blijf ik op de hoogte van de behandeling en de voortgang en gelukkig gaat het de goede kant op. Ook vertelt mijn moeder dat F. mijn werk van het oog hier op LinkedIn heeft gezien en dat dit werk inmiddels een bijzonder betekenis voor haar heeft.

Kippenvel heb ik ervan. Ik slaap er slecht van want hoe bijzonder is dat? F. zit nog midden in de behandeling dus ik stuur haar een bericht. ‘Ik reserveer dit werk voor je. Eerst ga je beter worden. Al moet ik het jaren voor je reserveren zonder enige vorm van verplichting tot kopen. Eerst beter worden!’

 

Twee weken geleden hebben we afgesproken. Als ik de deur opendoe, kan ik haar alleen maar knuffelen. Het is zo bijzonder om elkaar na 30 jaar weer te zien.

Urenlang hebben we gekletst, herinneringen opgehaald, gelachen en ook heel serieus met elkaar gepraat. Over het leven en wat de impact is van ziekte. F. is een powervrouw. Ik heb diep respect voor haar. Ze vraagt zich niet af ‘Waarom ik?’ en voelt zich geen slachtoffer. Ze is zo positief en heeft geleerd wat de waarde van het leven is. Dat is niet die status baan, die mooie auto of je druk maken over het gras bij de buren. Je gezondheid, je kinderen, de relatie met je partner en met de belangrijkste mensen om je heen; daar draait het om. 

Het oog heeft een belangrijke betekenis in haar leven. Het is het venster naar de ziel. Voor haar een symbool van schoonheid en kracht. Het is de blik op de toekomst. Terugkijken (door het oog van de naald gekropen zijn) maar ook verder kijken. De waarde van het leven zien.

Als ik dit schrijf, merk ik weer dat ik geraakt wordt. Telkens weer tranen. Maar niet van verdriet. Tranen van trots. Op haar. Op dit bijzondere verhaal. (Het moest zo zijn. Ik geloof niet in toeval.) Op mijn werk. En dat dit van betekenis mag zijn in haar herstel. Dat het symbool staat voor kracht en schoonheid.

Na nog vele knuffels is mijn werk met haar mee naar huis gegaan. We hebben afgesproken elkaar weer te gaan zien. In de toekomst. Want de toekomst die zien we voor ons liggen.

 

* Deze post heb ik eerst door F. laten lezen en publiceer ik met toestemming.